การให้อภัยเป็นธรรมชาติของกุศล ซึ่งหมายถึงการทำบุญทำใจเพื่อให้สิ่งนั้นๆ มีสิ่งที่ดีขึ้น การให้อภัยให้กับผู้ที่ทำร้ายหรือเสียหายต่อเราคือการปล่อยให้ความโน้มถ่วงใจและความเกียจคร้านในใจเราไป และไม่ต้องการเก็บกุศลหรือลงโทษต่อคนนั้นอีกต่อไป เราเข้าใจและยอมรับว่ามนุษย์ไม่สมบูรณ์และอาจทำผิดพลาดต่อกันเสมอ การให้อภัยจึงเป็นวิธีหนึ่งที่เราสามารถแสดงความเห็นอกเห็นใจและมีสัมพันธ์ที่ดีกับผู้อื่นได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเราให้อภัยความผิดของเขา ความผิดนั้นอาจจะไม่ได้รับรู้หรือยอมรับจากเขาเสมอไป แต่การให้อภัยนั้นยังคงมีคุณค่าและส่วนใหญ่เป็นประโยชน์ในทางจิตวิญญาณและสังคม แม้ว่าคนที่ได้รับการให้อภัยอาจจะไม่รับรู้หรือเห็นคุณค่าในการที่เราได้ทำเช่นนั้น แต่มันสำคัญที่เราเปิดโอกาสให้พวกเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงและมีโอกาสเปลี่ยนทางใจในอนาคต